Het maken van afspraken met mensen uit de kennissenkring van mijn oom is leuk, maar het heeft ook iets vreemds. Het daagt af en toe dat ik namelijk niet de jonge mensen ga ontmoeten die ik steeds op foto's uit die tijd zie, maar de volwassenen die het geworden zijn. Dingen die ik nu pas voor het eerst zie of lees, zijn voor hen al jaren herinneringen, waar ik erg nieuwsgierig naar ben.
De documenten die ik tot mijn beschikking heb vormen een interessante tijdcapsule. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik de live opnames die horen bij het optreden waar de 'trapgat foto' gemaakt is. Een factuur van het Nederlands consulaat in Frankrijk straalt iets vriendelijks of zelfs vrolijks uit. Misschien door de stoutmoedigheid die de reis voedde? Gegevens en correspondentie omtrent zijn overlijden voeren echter de droeve boventoon. Het vaak droge en zakelijke karakter ervan bevestigt het ontbreken van romantiek in de realiteit...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wel maf om daar een zanger met een gitaar te zien èn met een foto van zijn al vóór zijn geboorte overleden oom; ook als zanger met een gitaar. Die oom Gerard is toevallig die neef waar ik vanaf mijn geboorte tot mijn dertiende dagelijks mee opgroeide. Wij waren even oud, zondagskinderen, een twee-eenheid. Sjors en Sjimmi; yin en yang. Black and white. We doorliepen samen de kleuterschool, de lagere school en gingen samen naar de HBS. Op mijn dertiende leek het mijn ouders zinvol om ons te scheiden en stuurde mij naar kostschool. Gerard ontpopte zich als een talentvol zanger en gitarist. Ik zag hem nog regelmatig, maar onvermijdelijk groeiden we uit elkaar. Ik deelde zijn passie voor Dylan, maar mij er zó mee vereenzelvigen zoals hij deed; die er ook het talent voor had; nee, dat niet. Hij was echt goed op de twaalfsnarige gitaar en die lange teksten kwamen er feilloos uit met die dylanstem. Gerard heeft zich op twintigjarige leeftijd in Vught doodgereden onder een trein. Ik zat toen op de tekenacademie in Tilburg. We hadden nauwelijks nog contact.
BeantwoordenVerwijderenDie foto is de aanleiding voor een zangcarrière van Gerard's neef Lucas (oomzegger). Die foto hing altijd in het trappenhuis waar hij opgroeide. Luc lijkt wanhopig op zoek naar hem. Hij vereenzelft zich met hem. Hij heeft hem nooit gekend, maar hij verzamelt alles over hem; foto's, brieven, geluidsbanden, verhalen....Er is een project waarin hij alles uit de doeken wil doen. De drijfveer lijkt: "Gerard is vroegtijdig uit het leven gerukt ..., ik moet het afmaken, ik zál het afmaken." Maar Gerard is een vreemde, ver weg, maar tegelijkertijd huist hij diep van binnen. Het flinterdunne oppervlak van die foto is in feite een ondoordringbare muur. Een schim in het trapgat. A sighn on the wall.
Singer/songwriter. Anti-autoritair, romantisch, recalcitrant en goed. Dat is wat Gerard wilde zijn. Like a rolling stone.
Dat zijn mooie een ware woorden.
BeantwoordenVerwijderen